Όσο μπορώ να ανατρέξω πίσω στο παρελθόν,
θυμάμαι ότι το μόνο, ίσως, καλό των εκλογών ήταν ότι στρωνόταν και κανένας
δρόμος με καινούργια άσφαλτο, μάλλον για να οδηγηθούμε με “ασφάλεια” στις
κάλπες και να ψηφίσουμε. Η συγκεκριμένη συνήθεια καλά κρατεί και εν έτη
2018,
αφού με τις τριπλές (μάλλον) εκλογές τον ερχόμενο Μάιο παρατηρώ σε πολλούς Δήμους
των νοτίων προαστίων της Αθήνας να εργάζονται νυχθημερόν συνεργεία και να
ανανεώνουν τον ασφαλτοτάπητα σε διάφορους δρόμους, κεντρικούς και μη. Και για
να είμαστε δίκαιοι απέναντι στους “τοπικούς άρχοντες” δεν φταίνε αυτοί που τόσα
χρόνια δεν προχώρησαν στα συγκεκριμένα έργα, αλλά κατά ένα… μαγικό τρόπο, η Περιφέρεια αποδέσμευσε τα σχετικά κονδύλια προς τους Δήμους μόλις πριν από λίγο καιρό. Μέχρι
εδώ όλα καλά θα μπορούσε να πει κανείς, αφού το αποτέλεσμα παραμένει ότι θα
βελτιωθούν κάποιοι δρόμοι, που πραγματικά το οδικό δίκτυο της χώρας μας το έχει
ιδιαίτερη ανάγκη.
Ως γνωστόν, ο ασφαλτοτάπητας που
καλύπτει κάθε δρόμο πρέπει να περιέχει συγκεκριμένης κοκκομετρίας (μέγεθος
κόκκων) αδρανή, δηλαδή μικρού μεγέθους πέτρες γνωστές κοινώς ως χαλίκι, οι
οποίες μαζί με την πίσσα ως συνεκτικό υλικό στερεοποιούνται σε μία κοινή μάζα.
Ο ρόλος του χαλικιού είναι ιδιαίτερα σημαντικός στην πρόσφυση που θα παρέχει η
άσφαλτος στα ελαστικά των οχημάτων που θα κινούνται πάνω σε αυτόν. Δυστυχώς,
παρατηρώ σε όλους ανεξαιρέτως τους δρόμους που έχω συναντήσει μετά τις
πρόσφατες εργασίες ασφαλτόστρωσης να έχει γίνει ακριβώς το ίδιο λάθος, δηλαδή
σε αυτούς για χαλίκι να έχει χρησιμοποιηθεί ασβεστόλιθος, ο οποίος τρίβεται
εύκολα, όπως περίπου για παράδειγμα η κιμωλία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, με την
καθημερινή κυκλοφορία των οχημάτων, το γρήγορο λιώσιμο των επιφανειακών
χαλικιών, που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στο γνωστό φαινόμενο του
δρόμου-καθρέπτη, δηλαδή του δρόμου με ιδιαίτερα λεία επιφάνεια που ιδίως σε
βροχή δημιουργεί κυριολεκτικά συνθήκες πάγου από την ιδιαίτερα μειωμένη τριβή
που δημιουργείται πάνω σε αυτόν. Ο λόγος φυσικά που χρησιμοποιείται το
ασβεστολιθικό χαλίκι είναι το κόστος, αφού εκτός του γεγονότος ότι το 80%
περίπου των ελληνικών βουνών είναι ασβεστόλιθοι, το σπάσιμο των πετρών στο
επιθυμητό μέγεθος απαιτεί πολύ λιγότερη ενέργεια, επομένως μικρότερο κόστος,
από άλλα πιο σκληρά και ανθεκτικά πετρώματα. Εκτός όμως από την τριβή, το μη αλλοιωμένο
χαλίκι στην άσφαλτο εξασφαλίζει το απαραίτητο πορώδες μέσα από το οποίο
επιτυγχάνεται και μεγάλο μέρος της αποστράγγισης του δρόμου από τα επιφανειακά
νερά, αλλά και ηχομόνωση, μιας και χάνεται μέσα στην άσφαλτο μέρος του ήχου που
παράγουν τα ελαστικά και οι κινητήρες των οχημάτων. Σωστή ποιότητα ασφάλτου, η
οποία μάλιστα ονομάζεται και “αντιολισθηρά άσφαλτος”, μπορεί κανείς να συναντήσει στους κλειστούς αυτοκινητόδρομους που έχουν κατασκευαστεί τα τελευταία
χρόνια στη χώρα μας, μιας και τα συγκεκριμένα έργα έγιναν με ευρωπαϊκές (και όχι
μόνο) χρηματοδοτήσεις και γι’ αυτό η Ε.Ε. είχε ορίσει τα απαραίτητα υψηλά στάνταρ στην κατασκευή τους.
Επομένως η “φθηνή” άσφαλτος που
στρώνεται για μία ακόμη φορά στους δρόμους θα έχει ένα καλό αποτέλεσμα ως προς το
φρενάρισμα και το κράτημα των αυτοκινήτων για ένα μικρό χρονικό διάστημα,
το οποίο σε περιπτώσεις δρόμων με πολύ συχνή κυκλοφορία οχημάτων μπορεί να περιοριστεί
και σε μερικούς μήνες. Επομένως, αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι θα κλείσουν
τυχόν τρύπες και κακοτεχνίες από μπαλώματα που έχουν κάνει κατά καιρούς διάφορες
εταιρείες ανοίγοντας ορυγμάτα στους δρόμους για επισκευές ή επεκτάσεις δικτύων,
τα λεφτά που δαπανώνται στις ασφαλτοστρώσεις πάνε ουσιαστικά χαμένα.
Διονύσης Νεοφώτιστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου