Η Ελλάδα έχει αποδείξει πολλές φορές ότι σε διάφορους τομείς βρίσκεται περίπου μία δεκαετία πίσω από άλλες πιο εξελιγμένες χώρες και δυστυχώς συνεχίζει να το αποδεικνύει  ακόμη και σήμερα. Περίτρανο παράδειγμα η ένταξη για πρώτη φορά στα χρονικά της δημοσιογραφικής οικογένειας

της ΕΣΗΕΑ 104 νέων δημοσιογράφων εργαζόμενων αποκλειστικά σε ενημερωτικές ιστοσελίδες. Μέχρι πρότινος η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ θεωρούσε “δεύτερης κατηγορίας” δημοσιογράφους όσους εργάζονταν αποκλειστικά σε διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης και όχι σε κάποιο έντυπο και γι’ αυτό απαιτούσε για την εγγραφή ενός νέου δημοσιογράφου την πιστοποίηση της συνεχούς εργασίας του για δύο χρόνια σε ένα περιοδικό ή εφημερίδα, τουλάχιστον τριμηνιαίας κυκλοφορίας. Φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για ενημερωτική ιστοσελίδα, ακόμα και αν η αρθρογραφία του νέου δημοσιογράφου ήταν καθημερινά πολυάριθμη σε αυτήν. Οι 104 αυτοί νέοι εγγεγραμμένοι δημοσιογράφοι στην ΕΣΗΕΑ έχουν κάθε δικαίωμα να αισθάνονται δικαιωμένοι και να το γιορτάζουν, αφού τόσα χρόνια αισθανόντουσαν “κατώτεροι” σε σχέση με τους υπόλοιπους συναδέλφους τους, παρόλο που έκαναν την ίδια ακριβώς δουλειά, τόσο ποιοτικά, όσο και ποσοτικά. Το λυπηρό είναι ότι έπρεπε να φτάσουμε το 2018 για να συνειδητοποιήσουν προφανώς τα μέλη της ΕΣΗΕΑ ότι η ηλεκτρονική ενημέρωση, όχι μόνο έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά ίσως έχει υπερσκελίσει σε απήχηση τον έντυπο Τύπο. Την στιγμή, μάλιστα, που ήδη αρκετές μεγάλες εφημερίδες των ΗΠΑ και της Ευρώπης, έχουν κλείσει τα πιεστήριά τους και υπάρχουν διαθέσιμες μόνο στο διαδίκτυο. Το γεγονός και μόνο ότι φτάσαμε σήμερα για να αναγνωριστεί η δουλειά των 104 αυτών δημοσιογράφων, ενώ αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει τουλάχιστον δέκα χρόνια νωρίτερα, αποδεικνύει ότι δεν είναι… εύκολο για τα παλιά μέλη της ΕΣΗΕΑ, που προφανώς έχουν κτίσει τη φήμη τους σε εφημερίδες και περιοδικά τα οποία βλέπουν σήμερα να μειώνεται η κυκλοφορία τους χρόνο με τον χρόνο, να αφήσουν να εισχωρήσουν στους κόλπους της επιφανείς και ισότιμοι συνάδελφοι σε ιδιαίτερα δυναμικά και ανερχόμενα μέσα.